Ultraklankgeskiedenis en ontdekking

Mediese ultraklanktegnologie het voortdurende vooruitgang gesien en speel tans 'n belangrike rol in die diagnose en behandeling van pasiënte. Die ontwikkeling van ultraklanktegnologie is gewortel in 'n fassinerende geskiedenis wat oor 225 jaar strek. Hierdie reis behels bydraes van talle individue regoor die wêreld, insluitend mense sowel as diere.

Kom ons ondersoek die geskiedenis van ultraklank en verstaan ​​hoe klankgolwe 'n noodsaaklike diagnostiese hulpmiddel in klinieke en hospitale wêreldwyd geword het.

Die vroeë begin van eggolokasie en ultraklank

'N Algemene vraag is, wie het die eerste keer ultraklank uitgevind? Die Italiaanse bioloog Lazzaro Spallanzani word dikwels gekrediteer as die pionier van ultraklankondersoek.

Lazzaro Spallanzani (1729-1799) was 'n fisioloog, professor en priester wie se talle eksperimente die studie van biologie in beide mense en diere aansienlik beïnvloed het.

In 1794 het Spallanzani vlermuise bestudeer en ontdek dat hulle met behulp van klank eerder as sig navigeer, 'n proses wat nou bekend staan ​​as eggolokasie. Echolokalisering behels die opspoor van voorwerpe deur klankgolwe daarvan af te reflekteer, 'n beginsel wat moderne mediese ultraklanktegnologie onderlê.

Vroeë ultraklankeksperimente

In Gerald Neuweiler se boek *Bat Biology* vertel hy van Spallanzani se eksperimente met uile, wat nie sonder 'n ligbron in duisternis kon vlieg nie. Toe dieselfde eksperiment egter met vlermuise uitgevoer is, het hulle met selfvertroue in die kamer rondgevlieg en hindernisse vermy, selfs in algehele duisternis.

Spallanzani het selfs eksperimente uitgevoer waar hy vlermuise verblind het deur "rooiwarm naalde" te gebruik, maar hulle het voortgegaan om die hindernisse te vermy. Hy het dit vasgestel omdat die drade klokkies aan hul punte gehad het. Hy het ook gevind dat toe hy die vlermuise se ore met geslote koperbuise geblok het, hulle hul vermoë verloor het om behoorlik te navigeer, wat daartoe gelei het dat vlermuise op klank staatgemaak het vir navigasie.

Alhoewel Spallanzani nie besef het dat die klanke wat vlermuise gemaak het vir oriëntasie was en buite menslike gehoor was nie, het hy korrek afgelei dat vlermuise hul ore gebruik het om hul omgewing waar te neem.